Ghouye Siah | 2013

پایه یه فرار من باش از تو این شهره خود آزار
بو گرفته این تمدن بیا برگردیم توی غار
بیا برگردیم به جنگل مثل انسان نخستین
شیمایی شدم اینجا توی این هوای سنگین
فقط عاشقه تو هستم توی این شهر درندشت
پایه ی فرار من باش رفتنی بدون برگشت
مهریت یه ابر زخمی شیربهاتم شیر آهو
میشه آرامشو حس کرد بی شکنجه بی هیاهو
سر بکشیم این اوتوبانو عشقه من درشکه میخواد
ما مکافات زمینیم وسط این همه خون باد
ما دوتا قوی سیاهیم که پرامونو بریدن
دیگه جلد فاضلابیم جلد دود و دم و آهن
ماهو رنده کن تو دستام پشته شهر بد قواره
من که پابنده تو هستم اگه آینده بزاره
خون نمیرسه به مغزم کیه لکنت زبونم
بزار تو حریمه رویات یه پناهنده بمونم
تو نماد شهر من باش توی جنگل سپیدار
ما دوتا نقاشی میشیم روی دیواره یه یک غار

Ты стоишь за мой побег из этого города, за преследование.
Эта цивилизация воняет, давай вернемся в пещеру.
Давай вернемся в джунгли, как первый человек.
Я начал здесь в эту тяжелую погоду.
Я просто люблю тебя в этом большом городе.
Приготовься к моему побегу, пути назад нет.
Твоя печать-кучево-дождевая.
Ты чувствуешь покой, никакой суеты.
Это моя любовь к багги.
Мы козлы отпущения посреди всей этой крови.
Мы-два черных лебедя, которые отрезали ошейник.
Мы покрыты канализацией, дымом и железом.
Отправь красное дерево в мои руки за Злой город.
Я все для тебя, если он оставит будущее.
Я не могу заполучить кровь в свой мозг, заикаюсь.
Позволь мне быть беженцем в твоем лице,
Будь моим городом в лесу щитов.
Мы будем двумя картинами на стенах пещеры.