از طرف راه ندیده ها
سرزمینی به اسم کشف
توان پذیرش یه صدا
حتی مخالفِ عقیده ها
از طرف شکاف لایه ها
اوج حضورم توی عمق عبورت
تو لمسِ پدیده هاست
از طرفِ کفه ی برابر تا میون خنده ها نمیری
از طرفِ لبی پاره خط گون تا گوشاتو از رو صدا نگیری
از سمت جرعت حمل قامت
بیدارِ شبونه ی امانت
از سمت چیزی به اسم حقیقت
آخرین دیوارِ بی ضمانت
من اون فصل سردم وقت تعویض لباساتِ
قیچیِ باغبونم زمانی که وقت هرس ته برگاته
از طرف نیمه های خالی نقشه ی فرداهای خیالی
از طرف درختای بی برگ پایانِ محض ِ نو نهالی
از طرف جنون با رضایت
شروع بیماری تا سرایت
زخم شکنجه ای به اسمِ دنیا
از سمت تجربه تا روایت
واسه ی تو دلسرد
باد دوره گرد
منو قبولم کن
این منم مرگ
منم آخرین ثانیه
آخرین هرم گلویی که باقیه
تویی آخرین حس پایان وزن
منم آخرین قافیه
رفتی میون دفتر
خط کشی نفس گیر بود
نظم ُ زیرو رو کردی
روندنت تو حاشیه
کوچیک شد خونت
اما جهانت نه
یه زندگیِ دوباره است
اون شعری که ازت باقیه
کردی به قد دستات پنجه ها ت رو تو خاک
جوونه از مشتت ریخت وقتی دستات رو وا کردم
تو خاکِ حاصل خیزِ نبودنت که جای رشد بود
جشن آبیاریِ بودنتُ خاطره هات به پا کردن
کشیدی دست از زنجیر این اعتیادُ له کردی
انزوا های پاکیت بلند من رو صدا کردن
هر چی از حقیقت دیدی صمیمی تر شدی با من
تا صفحه ی بودنت رو با دستام تا کردم
منم آخرین لحظه ای که تو قامتی
منم آخرین رنگی که رو شهامتی
آغاز تا حالت رو تو پایانت انشا کردم
زنجیرتو وا کردی دستامُ به روت وا کردم
حقیقت شکست بود خم شدن تو زندگی
در زندانِ ندیدن رو روی دیدنت وا کردن
پای برگه ی حقیقت رو که شکست بودو بس
با دست پر از بوی پارگیِ زنجیرت امضا کردم