San Ton Metanasti | 2014

Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη
μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή
κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα
και δεν ξημερώνει να 'ρθει χαραυγή
Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί
κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή
και σ' ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει
αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή
Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί
μάτωσε ο ήλιος την ανατολή
κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις
μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί

Как эмигрант на своей земле
день и ночь ты решаешь завязывать рану
и все вокруг чужие, и все πετρωμένα
и не рассвет не придет рассвет
Στράγγισε твоя жизнь, которая кровоточит
каждый час, тремор боль и крик
и тебя слышат иностранцы, а брат молчит
ох, не еще более глубокую рану
Провод, а другой провод и толстая стекло
кровь, солнце восход
ты плачешь, а ты фыркаешь о изгнании орать
но надежда черный и неуловимого птица