Kiedy Góral Umiera | 2005

Kiedy góral umiera, to góry z żalu sine
Pochylają nad nim głowy jak nad swoim synem
Las w oddali szumi mu odwieczną pieśń bukową
A on długo sposobi się przed najdalszą drogą
Kiedy góral umiera, to nikt nie układa baśni
Tylko w niebie roziskrzonym mała gwiazdka gaśnie
Głowę jeszcze raz uniesie, do góry do nieba
By pożegnać góry swe, by im coś zaśpiewać
Góry moje, wierchy moje, otwórzcie swe ramiona
Niech na miękkim z mchu posłaniu cichuteńko skonam
Ojcze mój, halny wietrze, powiej ku północy
Ciepłą drżącą swoją ręką zamknij zgasłe oczy
Kiedy góral umiera, to nikt nad nim nie płacze
Siedzi, czeka aż kostucha w okno zakołacze
Ziemia twardą szorstką ręką tuli go do siebie
By na zawsze zostać mógł pod góralskim niebem
Bym mógł w ziemię wrosnąć
Strzelić potem do słońca smreczyną
I na zawsze szumieć już
Nad swoją dziedziną

Когда горец умирает, то горы от горя синеют
Они склоняют головы над ним, как над своим сыном
Лес вдалеке журчит ему вековую буковую песню
А он долго пробудет перед самой дальней дорогой.
Когда горец умирает, никто не сочиняет сказки
Только в небе вспыхнула маленькая звездочка.
Голову еще раз поднимет, к небу
Чтобы проститься с горами своими, чтобы спеть им что-нибудь
Горы мои, верхи мои, открой объятия свои
Пусть на мягком от мха послании тихо умру
Отче мой, ветерок мой, к северу
Теплой дрожащей рукой закрой потухшие глаза
Когда горец умирает, над ним никто не плачет
Сидит, ждет, пока Костю в окно закроет.
Земля твердой грубой рукой прижимает его к себе
Чтобы навсегда остаться под горным небом
Чтобы я мог врасти в землю
Выстрелить потом в солнышко смречина
И вечно шуметь уже
Над своей областью