Jazireh | 1996

من همون جزیره بودم خاکی و صمیمی و گرم
واسه عشق بازی موجا قامتم یه بستر نرم
یه عزیز دردونه بودم پیش چشم خیس موجا
یه نگین سبز خالص روی انگشتر دریا
تا که یک روز تو رسیدی توی قلبم پا گذاشتی
غصه های عاشقی رو تو وجودم جا گذاشتی
زیر رگباره نگاهت دلم انگار زیر و رو شد
برای داشتن عشقت همه جونم آرزو شد
تا نفس کشیدی انگار نفسم برید تو سینه
ابر و باد و دریا گفتن حس عاشقی همینه
اومدی تو سرنوشتم بی بهونه پا گذاشتی
اما تا قایقی اومد از من و دلم گذشتی
رفتی با قایق عشقت سوی روشنی فردا
من و دل اما نشستیم چشم به راهت لبه دریا
دیگه رو خاک وجودم نه گلی هست نه درختی
لحظه های بی تو بودن می گذره اما به سختی
دل تنها و غریبم داره این گوشه می میره
ولی حتی وقت مردن باز سراغتو می گیره
می رسه روزی که دیگه قعر دریا می شه خونم
اما تو دریای عشقت باز یه گوشه ای می مونم

Я был островом, грязным и теплым.
Мягкая кровать, чтобы заняться любовью.
Я была милой и мокрой Ваджей.
Чистый зеленый взгляд на морское кольцо.
Пока однажды ты не вошла в мое сердце.
Ты оставила сердечную боль любви позади меня.
Я смотрю на тебя так, будто переворачиваюсь через плечо.
Я желал твоей любви.
Как только ты дышишь, это как дышать в твоей груди.
Облака, ветер и море говорят, что это любовь.
Ты пришел к моей судьбе напрасно.
Но ты пощадил меня и лодку.
Ты отправилась на любовную лодку, чтобы зажечь завтра.
Но мы с Эммой сидим рядом с тобой.
На моей земле больше нет цветов, больше нет деревьев.
Мгновения проходят без тебя, но едва.
Мое одинокое сердце умирает в этом углу.
Но он будет просить тебя, даже когда умрет.
Настанет день, когда я истеку кровью на дне моря.
Но я останусь в Лох-Нессе любви.