Pieni elämä | 1988

Kuu hopeatoffeeta valuttaa kannusta
Kerrostalojen ylle, katujen alle
Sade langennut nilkuttaa
Tyttö ullakkohuoneessa neuloo ikkunalla
Neulansilmässä keinuu naurava lapsi
Ja odottaa paitaansa
Ilta vierittää helmaansa ylhäällä reidellä
Kun poika saapuu työstä kotiin
Niin väsyneenä
Tyttö pyytää viereensä, poika tulee märkänä
Ja he sytyttävät taskulampun
Alle peitteensä
Miten pientä voi ollakaan suuri elämä?
Miten pieni voi olla, hei
Suuresta tehtyä?
Yö katkoo kyntensä asfaltin selässä
Ja valot ja äänet ja taivas kuin täkki
Kaikki on liikettä

Луна из серебряной тафты осушает шпоры
Над жилыми домами, под улицами льется
Дождь,
Девушка на чердаке вяжет у окна,
Смеющийся ребенок качается в ушко иголки
И ждет свою рубашку.
Ночь катится подол высоко на бедре,
Когда мальчик приходит домой с работы.
Так устала,
Девочка просит рядом с ней, парень приходит мокрый.
И они зажигают фонарик.
Под его одеялом,
Как мала ты можешь быть большой жизнью?
Как мало может быть, Эй,
Великий?
Ночь ломает свои когти на тротуаре,
И свет, и звуки, и небо, как одеяло.
Все-это движение.