Wyspy szczęśliwe | 2014

Z naszej małej wyspy szczęścia odpływa dzisiaj prom
Już ostatni, jutro potną i wezmą na złom
Mieliśmy zostać, znalazłem bilet i wciąż udaję
Że nic nie wiem, że wciąż żywe jest zobowiązanie
Trochę bolało, ciągle nie wiem, czy nie wrzeszczeć
I starać się to zmienić, choć wiem, że to ostateczne
Decyzja, nie wiem, czy chcę znać powody jej
Łatwiej zebrać złudzenia i wrzucić do wody je
Po prostu się zgodzić, człowiek jest wolny
I nic niewart jest nawet najpiękniejszy niewolnik
Władać możemy tylko sumą wspólnych chwil i tyle
Resztę oddziela tysiąc obojętnych mil
Dramatem jest żyć bez akceptacji faktów
Zamykać w klatce, odbierać niebo światłu
Kamufluję każdy gest i spojrzenie
Domek z kart grzecznie czeka sobie na unicestwienie
Budujemy swoje wyspy szczęśliwe
Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę
Dzielimy własność, stawiamy granicę
Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę
Jemy obiad, kurtuazją pachnie powietrze
Niby zwyczajnie, ale myśli są nieobecne
Pełen spektakl, ostatni akt się rozgrywa
Jeszcze chwila, finał, długie brawa i kurtyna
Referendum w głowie — zdradzić wiedzę?
Rzucić karty na stół czy wyrzucić wszystko za siebie?
Nie będzie żadnych łez na pustych peronach
Najmniejszych gestów nie potrafimy wykonać
To zbyt pretensjonalne, to zbytek, to fetysz
Powiedzieć od tak «żegnaj» i stać się nieobecnym
Odejść z codzienności, porzucić czas wspólny
A w gruncie rzeczy bać się nie mówiąc «spróbujmy»
Tchórzymy wspólnie i wspólnie uciekamy
Przed zagadką jutra, czasem przed namiętnościami
Stawiamy ściany przed konsekwencjami
Nie mamy sił ich burzyć, powoli umieramy
Budujemy swoje wyspy szczęśliwe
Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę
Dzielimy własność, stawiamy granicę
Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę

С нашего маленького острова счастья сегодня отправляется паром
Уже последний, завтра порежут и возьмут на металлолом
Мы должны были остаться, я нашел билет, и я все еще притворяюсь
Что я ничего не знаю, что все еще жив обязательство
Немного больно, я все еще не знаю, кричать или нет
И попытаться изменить это, хотя я знаю, что это окончательное
Решение, я не знаю, хочу ли я знать причины его
Легче собрать иллюзии и бросить их в воду
Просто согласитесь, человек свободен
И ничто не может быть даже самым красивым рабом
Мы можем владеть только суммой общих моментов, и все
Остальное отделяет тысяча равнодушных миль
Драма-жить без принятия фактов
Запирать в клетке, получать небо света
Я маскирую каждый жест и взгляд
Карточный домик вежливо ждет уничтожения
Мы строим свои счастливые острова
Затем мы уничтожаем все за один час
Разделяем собственность, ставим границу
Последний паром вечером поднимает якорь
Мы обедаем, куртуазно пахнет воздухом
Вроде бы обыкновенно, но мысли отсутствуют
Полный спектакль, последний акт разворачивается
Еще минута, финал, длинные аплодисменты и занавес
Референдум в голове-предать знанию?
Бросить карты на стол или выбросить все за собой?
Не будет слез на пустых платформах
Малейших жестов мы не можем сделать
Это слишком претенциозно, это слишком, это фетиш
Сказать да "прощай" и стать отсутствующим
Уйти от обыденности, отказаться от общего времени
И, по сути, бояться не говорить " давайте попробуем»
Мы вместе трусим и вместе бежим
Перед загадкой завтрашнего дня, иногда перед страстями
Мы ставим стены перед последствиями
У нас нет сил разрушать их, мы медленно умираем
Мы строим свои счастливые острова
Затем мы уничтожаем все за один час
Разделяем собственность, ставим границу
Последний паром вечером поднимает якорь