Największy Teatr Świata | 2011

Siedzę na twardym krześle
W największym świata teatrze
Patrzę i oczom nie wierzę
Nie wierzę, ale patrzę
Przede mną mroczna scena
Nade mną wielka kurtyna
A przedstawienie zaraz się zacznie
Codziennie się zaczyna
Tragiczni komedianci
Od tylu lat ci sami
Niepowtarzalne stworzą kreacje
Zamieniając się znowu rolami
Ten, który dziś gra króla
Do wczoraj nosił halabardę
A jutro będzie tylko błaznem
Prawa tej sceny są twarde
Premiera za premierą
Pomysłów nie zabraknie
Publiczność zna ich wszystkie sztuczki
A jednak cudów łaknie
Po każdej plajcie antrakt
A po nim znów premiera
I jeszcze większa plajta
A teatr nie umiera
Siedzę na twardym krześle
W największym świata teatrze
Patrzę i oczom nie wierzę
Nie wierzę, ale patrzę
A obok mnie w milczącym tłumie
W cieniu tej wielkiej sceny
Artyści cisi i prawdziwi
Artyści niespełnieni
Nie zagram w tym teatrze
Nie przyjmę żadnej roli
A serce, a co z sercem
A niech tam sobie boli
I każdy nowy sezon
Niech będzie jak pokuta
Stąd przecież wyjść nie można
Więc siedzę jak przykuta
Do tego właśnie miejsca
W największym świata teatrze
Patrzę i oczom nie wierzę
Nie wierzę, ale patrzę
Pode mną smutna ziemia
Nade mną nieba kurtyna
Więc czekam aż Reżyser Niebieski
Ogłosi wielki finał
Nie wierzę, ale patrzę

Я сижу на жестком стуле
В величайшем театре мира
Смотрю и глазам не верю
Не верю, но смотрю
Передо мной темная сцена
Надо мной большой занавес
И шоу вот-вот начнется
Каждый день начинается
Трагические комедианты
Сзади лет те же
Уникальные творения создадут
Снова поменявшись ролями
Тот, кто сегодня играет короля
До вчерашнего дня он носил алебарду
А завтра он будет просто шутом
Законы этой сцены жесткие
Премьера за премьерой
Идеи не закончатся
Публика знает все их трюки
И все же чудес жаждет
После каждой оплеухи антракт
А после него опять премьера
И еще больше выдыхаться
И театр не умирает
Я сижу на жестком стуле
В величайшем театре мира
Смотрю и глазам не верю
Не верю, но смотрю
А рядом со мной в молчаливой толпе
В тени этой большой сцены
Художники тихие и настоящие
Невыполненные художники
Я не буду играть в этом театре
Я не возьму на себя никакой роли
А сердце, а как же сердце
Пусть себе болит.
И каждый новый сезон
Да будет как покаяние
Отсюда же выйти не может
Поэтому я сижу как прикованная
До этого места
В величайшем театре мира
Смотрю и глазам не верю
Не верю, но смотрю
Подо мной печальная земля
Надо мной небо занавес
Так что я жду, пока режиссер синий
Объявит грандиозный финал
Не верю, но смотрю