De Sneeuwkoningin | 1968

De wind streelt mijn haren
Van nevelsatijn
En stuift langs mijn mantel
Van sneeuwhermelijn
En boven alle bergen
Zal ik heersen over dwerg en dal
Met adem van sneeuw
En met ijzel van eeuwen
Ben ik de kou
Ben ik het ijs
Ben ik de dood
Ah ik ben de liefde
Ik zwaai met mijn mouwen
Van weerwolven bont
Een ijsbloemen sluier
Daalt neer uit mijn mond
Het vuur glanst in de dwergenhut
Het dooft als ik de bergen schudt
In regens verdwenen
Van ijs, gruis en stenen
Mijn minnaar, de zon
Keerde terug van zijn reis
Hij kust met zijn stralen
Mijn lichaam van ijs
En 's avonds bloost mijn bergen rood
Mijn tranen zijn der dwergen dood
Hij zal mij verwarmen
Ik smelt in zijn armen

Ветер ласкает мои волосы
Nevelsatijn
И отскакивает от моего плаща
Снега
И над горами
Я буду править карликом и Далем
С дыханием снега
И со льдом из веков.
Я холодная?
Я-лед?
Я-смерть.
Ах, Я Любовь!
Я размахиваю рукавами
Из меха оборотня

, со рта спускается ледяная завеса,
Огонь сверкает в карликовом домике.
Выходит, когда я сотрясаю горы,
Исчезают в
Ледяных дождях, дробилках и камнях,
Мой любимый, солнце
Вернулось из своей поездки,
Он целует своими лучами
Мое ледяное тело.
А вечером мои горы краснеют красным.
Мои слезы-мертвые гномы,
Он согреет меня.
Я таю в его объятиях.