Vihko | 2017

Kun hiljaisuudessa muistelen
Mennyttä elämäämme
Sen polkua jonka vierellä
Kasvoivat ruusut tummat
Niistä rinnoillesi sidon
Surun seppeleen
Sen mukaasi laitan
Kera tuhansien kyynelten
Tunsin kuinka sydän löi kovempaa
Oletko siellä varjoissa jossain
Muistojen tuulet kuiskailee
Pimeydessä lauseiksi muuttuu
Kuvittelen sinut jäiseen ikkunaan
En uskalla hengittää
Kasvojasi koskettaa
Rinta joka ei nouse enää
Keuhkot jotka eivät hengitä
Huulet jotka eivät suutele enää
Silmät eivät koskaan enää kiihkosta pala
Käsissään ruumis liikkumaton
Yön kylmyydelle hävisi taistelun
Sydän löi kovempaa
Tai ainakin luulin niin
Halusin sen lyövän lisää
Oletko siellä varjoissa jossain
Muistojen tuulet kuiskailee
Pimeydessä lauseiksi muuttuu
Kuvittelen sinut jäiseen ikkunaan
En uskalla hengittää
Kasvojasi koskettaa
Sanoit älä itke
Olen kuollut vain hetken
Pian kuitenkin näemme
Ja käteni kaulaasi kiedon
Yksinäiset minuutit
Vuosiksi kääntyvät
Sinun kätesi jälki
Sydämessäni säilyy
Oletko siellä varjoissa jossain
Muistojen tuulet kuiskailee
Pimeydessä lauseiksi muuttuu
Kuvittelen sinut jäiseen ikkunaan
En uskalla hengittää
Kasvojasi koskettaa
Oletko siellä varjoissa jossain
Muistojen tuulet kuiskailee
Pimeydessä lauseiksi muuttuu
Kuvittelen sinut jäiseen ikkunaan
En uskalla hengittää
Kasvojasi koskettaa
Vihkoon kirjoitan viestin
En tahdo irtikään päästää
Enkä unohtaa koskaan
En tahdo unohtaa koskaan

Когда в тишине я оглядываюсь
На прошлые жизни,
На тропинку рядом с ней
Темные розы,
Я привяжу их к твоей груди.
Венец печали-
Вот, что я поставлю с тобой.
С тысячами слез.
Я чувствовал, как бьется мое сердце сильнее.
Ты там, в тени, где-
То, ветры памяти шепчут
Во тьме, приговоры становятся приговорами,
Я представляю тебя в ледяном окне.
Я не смею дышать.
Прикоснись
К своей груди, которая больше не поднимается.
Легкие, которые не дышат.
Губы, которые больше не целуются,
Глаза больше никогда не горят
В его руках, тело, неподвижное
Сражение, потерянное в холодную ночь,
Его сердце бьется громче
Или, по крайней мере, я так думал.
Я хотел, чтобы он ударил больше.
Ты там, в тени, где-
То, ветры памяти шепчут
Во тьме, приговоры становятся приговорами,
Я представляю тебя в ледяном окне.
Я не смею дышать.
Прикоснись к своему лицу.
Ты сказала: "Не плачь,
Я умер лишь ненадолго".
Скоро, однако, мы увидим,
И моя рука обернута вокруг твоей шеи,
Одинокие минуты
Превращаются в годы,
Отпечаток твоей руки
Держит мое сердце.
Ты там, в тени, где-
То, ветры памяти шепчут
Во тьме, приговоры становятся приговорами,
Я представляю тебя в ледяном окне.
Я не смею дышать.
Прикоснись к своему лицу.
Ты там, в тени, где-
То, ветры памяти шепчут
Во тьме, приговоры становятся приговорами,
Я представляю тебя в ледяном окне.
Я не смею дышать.
Дотронься до твоего лица
В блокноте, я пишу сообщение,
Я не хочу тебя отпускать.
И я никогда не забуду.
Я никогда не хочу забывать.